AddThis Deling -knoppen naar facebookfaceBookFacebookShare naar twittertwittertwittershare naar pinterestpinterestPinterestShare naar Moreaddthismore10

Hypertrofische cardiomyopathie is een vorm van verworven ziekte van de hartspier die veel typisch bij katten hebben gezien, en minder typisch bij honden. Hoewel er milieu-, voedings- en medische oorzaken kunnen zijn van sommige vormen van cardiomyopathie, is de meest voorkomende oorzaak bij zowel honden als katten genetisch van oorsprong. Sommige katten met hyperthyreoïdie kunnen soms ook cardiomyopathie ontwikkelen, die doorgaans oplossen zodra de overactieve schildklier is aangepakt.

Symptomen van hypertrofische cardiomyopathie kunnen variëren en kunnen plotseling uitdagende ademhaling omvatten als gevolg van congestief hartfalen, evenals niet -specifieke symptomen van verlies van eetlust, braken en gedragsveranderingen. In sommige gevallen kunnen bloedstolsels zich vormen en resulteren in een plotselinge verlamming van veel typisch de achterpoten. Sommige cliënten met cardiomyopathie kunnen abnormale hartritmes ontwikkelen, wat sommige dieren vatbaar kan maken voor een risico van plotselinge dood zonder enige symptomen die vooraf verschijnen.

Hoewel het in sommige gevallen mogelijk is om cardiomyopathie te diagnosticeren via een combinatie van lichamelijk onderzoek, röntgenfoto’s en een EKG, is meestal een cardiale echografie nodig om de ernst en de vorm van cardiomyopathie in te dienen. Dit echocardiogram is veel waardevol bij het definiëren van langetermijnbehandelingsplannen en kunnen ons ook de progressie en prognose van de hartaandoening identificeren.

Behandeling van hypertrofische cardiomyopathie omvat typisch geneesmiddelen zoals LASIX of furosemide om vloeistofophoping te verminderen, evenals andere medicijnen zoals enalapril om bloedvaten te helpen verwijden en de werklast op het hart te verlichten. Soms wordt lage dosis babyspirine gebruikt om de mogelijkheid dat toekomstige bloedstolsels zich ontwikkelen verminderen. Veel cliënten met hypertrofische cardiomyopathie hebben periodieke monitoring door de dierenarts nodig via röntgenfoto’s en/of echocardiogram. De prognose zal variëren met eerdere diagnose en behandeling met een betere langdurige prognose dan die dieren met achterpootverlamming of congestief hartfalen.